Inspireren

Ik maak net een foto van de boot met de naam Mar de Madalena als ik hoor dat het meisje voor ons in het restaurant dezelfde naam draagt. Madalena. Ik schat haar een jaar of 4. Ze komt net boven de tafel uit met haar vuurrode krullende haar en roomwitte gezichtje. 

What are you going to do today? vraag ik hen. We will visit Christ Redeemer and you? Yes we will go to the Christ too. Ik moet glimlachen om het niet alledaagse gesprek dat we voeren met twee Amerikanen.

'Het is alsof ze met een mes in mijn hart snijden. Goed bedoeld, maar het helpt niet', zegt hij. Zo’n paar keer per jaar zoekt hij mij op voor een counseling. Anderhalf jaar geleden overleed zijn vrouw en ik mocht het afscheid begeleiden zoals ik ook heb gedaan toen zijn moeder overging.

De uitnodiging komt twee dagen voor we gaan. Of we een tempelceremonie willen leiden. Een inwijding die deze oude tempel opnieuw doet herleven en het kostbare werk van de Hathors terugroept.

Ik herinner me mijn bezoek aan de Hathor tempel in Dendera Egypte in januari 2022 nog heel goed. Ik weet dan nog weinig van de godin Hathor, Het is geen prettig bezoek. De confrontatie met iets onverwachts verrast me compleet. 

Ik zie het roze fietsje als ik de begraafplaats oploop. Ik glimlach. Een zonnestraal piept door de wolken. Het hek dat ik openduw, voelt vandaag een stuk lichter. 

Al op de indoor parking start de reis. Een grote schaal met appels verwelkomt ons verwijzend naar nog een naam van Avalon: place of apples. Ik neem één appel mee in mijn rugzak. Ik zou hem vijf dagen bewaren en van plek tot plek meenemen. Als was het een heilig symbool dat ons zou herinneren aan een dieper weten. 

Ze staat er ineens  … een meisje van zo’n 18 jaar. Ik kijk op uit m’n boek en ontmoet twee bruine vertroebelde ogen. Ze is wat schuchter, aarzelend. Mijn lichaam reageert onmiddellijk. Een waarschuwende stroom van kippenvel verspreidt zich door mijn lijf. Ze is duidelijk onder invloed, heeft een sigaret in haar hand en vraagt met een zachte stem om vuur. Ik kijk in haar ogen en schud nee. 

Soms gebeurt er iets, waardoor je pad onbegaanbaar wordt. Het pad, dat je dacht te lopen, is verdwenen. De plek, waar je naartoe dacht te lopen, is niet meer zichtbaar. De weg is weg. En je loopt in verwarring terug. Op zoek naar een nieuw, een ander pad. De natuur is als het leven. Niets is zeker. Al denken we van wel. We denken dat we kunnen vasthouden. Maar ons leven is als de seizoenen. 

En het geschiedde in die dagen, dat er een bevel uitging vanwege de heersende gedachte dat kerst het gezelligste moment van het jaar moest worden, dat het gehele land beroerde. Deze gedachte ging terug op een gebeurtenis eeuwen geleden. En zij gingen allen op pad om bomen te versieren, kaarten te sturen en inkopen te doen, ieder naar zijn eigen idee.

Vandaag is het 11-11. Een magisch getal en een bijzondere dag. Op diverse plekken verbinden mensen zich vandaag in stilte met licht en liefdesvelden. Tegelijk start vandaag ook het carnavalsseizoen en gaan er kinderen langs de deuren om snoep te bedelen vanwege het feest van Sint Maarten. Toevallig allemaal? Nee daar zit een hele mooie oorsprong onder. 

‘Wat ik toen zei, dat zou ik nu niet meer kunnen zeggen. Ik sta daar niet meer achter, omdat ik nu weet wat ik toen niet wist. Ik heb mezelf steeds weer opnieuw uit te vinden.’ Ik hoor haar en merk op hoe bevrijdend ik haar opmerking vind. Alsof er een luchtbelletje in mijn buik vrij komt,

Het raakt me. Ze vertelt het met ingehouden emotie. Maar ik zie hoe diep het ingrijpt. ‘Mijn moeder is 5 maanden geleden overleden’, begint ze. ‘En ik mocht niet op de begrafenis komen.’ Ik schrik. ‘Ach’, breng ik uit. Een geforceerde glimlach verschijnt op haar gezicht. ‘Ja en dat hakt er dieper in dan ik dacht., vervolgt ze.

Het kan zijn dat je er nog in gelooft. Dat is natuurlijk helemaal prima. Ieder z’n pad. Maar ik ben al een tijdje van dat geloof afgevallen. Voor mij bestaat er geen toeval meer. Te vaak en te veel ben ik in situaties geraakt, waar ik met open mond stamelde ‘huh, dit is toch niet toevallig meer.’

Mijmerend liep ik zojuist mijn avondwandeling. Het was een roerige dag met diverse heftige, verdrietige en indrukwekkende berichten van lieve mensen om me heen. Allemaal hebben ze de overeenkomst dat ze gaan over de worsteling met het leven. 

We gaan de Zwarte Madonna van Montserrat ontmoeten, zeg ik met enthousiasme tegen Bert als we dinsdagmorgen in de trein stappen vanuit Barcelona. Het is ongeveer een uur naar de Montserrat, de berg met de basiliek en het benedictijnerklooster. Bekend van de legende van het Maria-beeld. 

Gisteren waren we te gast op de berg de Montserrat. Te gast, zeg ik bewust, omdat ik meer en meer besef dat we elke plek in de natuur met respect hebben te bewandelen. Omdat de planten, de bomen, de rivieren en de bergen levende zielen zijn en verbindingen zijn aangegaan, waar je als mens plotseling deel van bent.

Ik verbind me dus ik besta, zeg ik. De tijd dat we à la Descartes nog geloofden in ‘ ik denk dus ik besta', is wat mij betreft voorbij. Ik werd daar de afgelopen dagen extra in gesterkt toen ik weer las over de Ubuntu filosofie uit zuidelijk Afrika. Aardig om daar eens wat over te zeggen op een dag als vandaag die we Blue Monday noemen. 

Zo’n 7 jaar geleden volgde ik een cursus Motiverende Gespreksvoering bij Bert Bakker. Bert leerde ons hoe je je cliënt bij zijn of haar motivatie brengt om tot echte verandering te komen. Een goede cursus vond ik het, met bruikbare instrumenten.

In september maakte ik samen met mijn partner Bert een voorbereidingsreis naar Katharenland. Tijdens die reis postte ik op facebook onze ervaringen. Die posts lees je hier terug.