Mind the Gap

Vandaag spreken we over het spanningsveld tussen de wereld die doordraait en het gemis dat is. Over de rauwe rand van de goede bedoelingen. De onmacht van de mens verpakt in oplossingen en goede raad. De vriendin die wil koppelen aan haar vrijgezelle vriend en de kennis die graag helpt met een datingsite. Het is alsof ze met een mes in mijn hart snijden. Goed bedoeld, maar het helpt niet.

Ik denk terug aan de weduwnaar die ik ooit belde. Hij is niet thuis en op de voicemail klinkt de stem van zijn overleden vrouw. Ik schrik. Als ik hem later spreek en hem vraag of hij de voicemail wellicht vergeten is, reageert hij geïrriteerd. Dat is hij zeker niet. Heel bewust bewaart hij haar stem op zijn telefoon. Hij is dan wel weduwnaar, maar nog steeds getrouwd. Dat schijnen anderen niet te begrijpen, is zijn reactie.

Mijn client begrijpt het wel. Dat is het precies. En dan vertelt hij mij het verhaal van de weduwe wiens man 40 jaar lang de stem is op het Northern Line perron van de Londense metro. Hij spreekt de mededeling ‘Mind te Gap!’, die waarschuwt dat er een ruimte (gap) zit tussen perron en trein.

Na zijn dood gaat de weduwe regelmatig naar het station om daar zijn stem te horen. Op een dag is de stem tot haar grote schrik vervangen door die van een andere acteur. In haar verdriet zoekt ze contact met het vervoerbedrijf en vertelt dat het voor haar zo’n enorme troost is. Kort daarop krijgt ze een eigen geluidsopname op CD thuisgestuurd en wordt alleen op haar station de oude opname van haar man weer afgespeeld.

Het openhouden van die verbinding .. hoe dan ook .. helpt en geeft kracht, zegt hij ontroerd. Ook al rijdt de trein weg en blijf jij op het perron achter, die stem is er nog.

Rouwen en leven met een gemis is als dansen op een koord. Balancerend tussen de werkelijkheid buiten en die in de diepte van je hart. Mind the gap, denk ik, als ik hem de straat zie uitlopen de wereld weer in.