Door gebruik te maken van deze website, geef je aan akkoord te zijn met het gebruik van cookies.
Het kan zijn dat je er nog in gelooft. Dat is natuurlijk helemaal prima. Ieder z’n pad. Maar ik ben al een tijdje van dat geloof afgevallen. Voor mij bestaat er geen toeval meer. Te vaak en te veel ben ik in situaties geraakt, waar ik met open mond stamelde ‘huh, dit is toch niet toevallig meer.’
Een voorbeeld: ik organiseer een feestje voor m’n moeder omdat ze 65 wordt. Ik ga op zoek naar oude vriendinnen en vind er 1 niet. Ik heb ook geen idee hoe ik haar ga vinden. Dan kom ik op een avond bij een modeshow en sta ik achter een vrouw. Ik hoor nog net waar ze vandaan komt. De plaats waar mijn moeder is opgegroeid. Ik kom te zitten op de enige vrije stoel en die is naast haar. In de pauze raak ik in gesprek met haar en ze blijkt de gezochte vriendin van m’n moeder !
Geloof me, wanneer je niet meer gelooft in toeval, gaat er een wereld voor je open. Dan wordt het leven een aaneenschakeling van boodschappen, tekenen en richtingaanwijzers die op je pad verschijnen. En elke dag wordt er alleen maar leuker, spannender en verrassender van.
Zo was ik de afgelopen twee weken op een digitaal dieet. Ik heb mezelf op een minimaal contact met de buitenwereld gezet via telefoon en computer. Dat betekende dat ik, zonder horloge, zelfs tijdloos leefde. Ook als ik ergens naartoe reed geen TomTom en in het bos volgde ik ook gewoon mijn intuïtie weer.
Wat ik ervaarde was rust in m’n hoofd, vrijheid om zonder tijd te zijn en mijn intuïtie werkte zo goed! Ik ben geen enkele keer verkeerd gelopen of gereden, los van het feit of je gelooft dat je überhaupt verkeerd kunt gaan .. want eh .. toeval bestaat niet . Maar wat een weldaad en een ruimte ontstaat er als je je loskoppelt van het digitale dat ons dagelijks zo in de tang houdt.
Ik kwam terecht in een plaatsje in de Achterhoek, waar ik vele boodschappen op mijn pad ontving. Oprecht verrast was ik over het feit dat ik vlakbij Almen zat. De plek waar de eerste heks in Nederland is verbrand en waar nu een toneelstuk van wordt opgevoerd.
Ik probeer daar al een jaar naartoe te gaan. Ik heb op het kerkplein gezeten waar de dienstmaagd van de pastoor die kon helen met kruiden en helende gaven de dood vond, heel bijzonder!
Nog zoiets. Als ik een wandeling van zo’n 2 uur op een landgoed met kasteel heb gemaakt en met m’n kaartje bij de parkeerautomaat wil betalen, beweert de machine mijn kenteken niet te kennen. Vreemd. Twee mannen voor me hebben keurig betaald. Na drie keer proberen ben ik het zat en besluit bij het uitrijden wel op de intercom te drukken. Ik rij uit en ratata, de poort gaat gewoon open! Ik ben dan verrast en denk; wauw, poorten gaan gewoon open voor mij. Wat zegt het me? Waarom niet uitgaan van wat kan ipv wat niet kan? Geloven in magie, in creatie, in mogelijkheden.
Was het alleen maar halleluja in m’n eentje twee weken in een huisje? Nee, dat niet. Het is confronterend soms, het roept ook gevoelens in jezelf op, waar je vaak aan voorbij leeft. Ik ervaarde hoe graag ik in de actiestand sta en daardoor soms te snel van mezelf weg ga. En o wat wil ik m’n inzichten en ervaringen graag delen met mijn dierbaren! Dat moest ik echt inhouden.
Ik ben er weer. Laatste dag hier en morgen naar huis. Ik dank het Leven voor deze leerzame ervaring en ga zeker nog eens terug. En ook zet ik m’n telefoon uit thuis als het even kan.
Wat het nog meer heeft opgeleverd? Ik ben gestart met het schrijven van een boek. Ga er verder nog niets over zeggen. Dat komt. Maar het voelt wel heel goed!