Door gebruik te maken van deze website, geef je aan akkoord te zijn met het gebruik van cookies.
Gisteren waren we te gast op de berg de Montserrat. Te gast, zeg ik bewust, omdat ik meer en meer besef dat we elke plek in de natuur met respect hebben te bewandelen. Omdat de planten, de bomen, de rivieren en de bergen levende zielen zijn en verbindingen zijn aangegaan, waar je als mens plotseling deel van bent.
Met bewondering laat ik de berg met z’n vingerachtige uitlopers op me in werken. Ooit, miljoenen jaren geleden, was deze plek zee en de fossielen met hun schelpstructuren herinneren hier nog aan. Een berg met kapelletjes, kluizen (waar mensen zich afzonderden) en grotten die eeuwen aan religieuze en spirituele ervaringen herbergen. Plekken waar je alleen te voet kunt komen en waarvoor trappen zijn uitgehakt in de rotsen.
Een berg die gekoppeld is aan diverse mystieke ervaringen en geestelijken. De bekendste is Ignatius van Loyola (1491-1556), de oprichter van de Jezuïetenorde.
Ignatius van Loyola groeit op in een wereld van spelen, vrouwen en gewapende duels. Als hij als invalide soldaat thuis komt te zitten en door zijn schoonzus in contact wordt gebracht met boeken over Jezus, besluit hij zijn leven te wijden als ‘soldaat van Christus’. Op zoek naar de nieuwe weg bezoekt hij de benedictijnenabdij van Montserrat en woont ruim een jaar in een grot in het naburige Manresa met uitzicht op de Montserrat. Deze periode verandert hem voorgoed. Een belangrijke anecdote uit die tijd:
“Op een keer gaat hij uit devotie naar de kerk die iets meer dan een mijl van Manresa ligt. De weg er naartoe loopt langs een rivier. In godvruchtige gedachten verzonken gaat hij onderweg even zitten met zijn gezicht naar de rivier, die daar in de diepte stroomt. Terwijl hij daar zit, beginnen hem de ogen open te gaan. Niet dat hij een visioen ziet, maar hij krijgt inzicht in veel dingen, zowel op het terrein van het geestelijke, als in geloof en letteren.
Dat gaat met zo’n sterke verlichting gepaard, dat hem alle dingen nieuw worden. Hij ontvangt een grote helderheid. Zelfs al zou hij alle hulp bij elkaar tellen, die hij gedurende tweeënzestig jaar van God ontvangen heeft, dan nog heeft hij de indruk dat dat bij elkaar niet zoveel zou zijn als dat van die ene keer”.
Mooi hoe de natuur, hoe een rivier helderheid kan brengen. Het wordt de basis van zijn geloof: God vinden in alle dingen’. De nieuwe orde van de Jezuïeten zou radicaal breken met alle kloostertradities zoals eigen religieuze kleding, koorgebed en boetepraktijken. Het zou het actieve dienstwerk in de wereld in de weg zitten, vond Ignatius.
Wij laten ons in kabelbaan, bergtreintje en te voet meevoeren in de geschiedenis, de natuur en de mystieke ervaring. En dan staat ons bijna bij de top van de berg nog een verrassing te wachten: een ruïne van een kluis gewijd aan Maria Magdalena!
Natuurlijk denk ik .. het kan ook niet anders met de Zwarte Madonna in de basiliek die we einde middag zullen ontmoeten. Die twee zijn altijd verbonden met elkaar. Maar daarover meer in mijn volgende blog …