Deze website maakt gebruik van cookies

Door gebruik te maken van deze website, geef je aan akkoord te zijn met het gebruik van cookies.

Sluiten
Blog

De nevelen van Avalon

8 oktober 2024

Appel glastonbury

Al op de indoor parking start de reis. Een grote schaal met appels verwelkomt ons verwijzend naar nog een naam van Avalon: place of apples. Ik neem één appel mee in mijn rugzak. Ik zou hem vijf dagen bewaren en van plek tot plek meenemen. Als was het een heilig symbool dat ons zou herinneren aan een dieper weten. 

Eindelijk is het zover en bezoek ik het stadje Glastonbury in Engeland, het oude Avalon. Een magische plek die verbonden is met oude legendes en vergeten verhalen. Ik had ervan gehoord, ik had erover gelezen. Steeds kwam het terug op mijn pad. De linken met het oorspronkelijke christendom, King Arthur, de Tempeliers, de wijsheid van Kelten en Druïden, de invloed van de Vikingen en de priesteressen van Avalon. 

Ik lust graag appels, maar bedenk me ook hoe de vrucht verzeild is geraakt in een theologie met grote consequenties voor de acceptatie van het vrouwelijke. Eva zou zich hebben laten verleiden door de slang om te eten van de boom van goed en kwaad. Ze zou hierin Adam hebben meegesleept en daarmee de erfzonde over hen hebben afgeroepen. Naar mijn idee heeft dit oude verhaal vol symboliek wat anders willen vertellen. Het vrouwelijke opent ogen en brengt bewustzijn. Het mannelijke volgt. En er staat vrucht, geen appel.

Avalon zou een in nevelen verborgen oord zijn dat alleen bereikbaar is voor mensen die de magische boot kunnen roepen en het eiland kunnen zien. zo vertellen de Arthursages. Een Engelse tekst omschrijft Avalon ‘an etherical realm of peace, beauty and magic that lies under de mists of de ignorant mind’. Avalon zou staan voor een bewustzijn dat wortels heeft in het Esseense, Magdaleense en Druïdische gedachtegoed. Welk geheim bewaart deze plek? Wat ligt er verscholen onder haar nevelen? Ik besluit het zelf te gaan ervaren en boek 5 dagen Glastonbury.

Al op de indoor parking start de reis. Een grote schaal met appels verwelkomt ons verwijzend naar nog een naam van Avalon: place of apples. Ik neem één appel mee in mijn rugzak. Ik zou hem vijf dagen bewaren en van plek tot plek meenemen. Als was het een heilig symbool dat ons zou herinneren aan een dieper weten. 

Die diepere betekenis van de appel, zeggen sommigen, heeft te maken met de steencirkels. Op het eiland vind je van onder tot boven in één lijn de bekende stenencirkels. Geen graven of toevallig ontstane plekken. Onze voorouders creëerden ze bewust in patronen verbonden met ons zonnestelsel. Heilige ruimten werden het waar belangrijke ceremonies werden gehouden door het jaar heen. De staande stenen staan voor het mannelijke aspect staan en de verbindende cirkel voor het vrouwelijke. Zou je de energiebanen tekenen, dan krijg je de vorm van een appel. 

Hoe anders zijn de oude Kelten en Druïden met het vrouwelijke omgegaan. Zo boven, zo beneden, zeiden ze. Zij zagen de samenwerking tussen de elektrische en magnetische velden op aarde en in het universum als het continue levensspel van het mannelijke en het vrouwelijke. Samen deel van het Ene.

De appel. Hij gaat mee naar de Glastonbury Tor, waar we worden verrast door een gitarist en ik vrolijk meezing. De appel baddert in het water van de Chalice Wells, de ijzerhoudende bron met het verhaal van Jozef van Arimatea. Hij zou de beker met het bloed van Christus onder de Tor hebben begraven, waardoor het water rood kleurde.  

De appel gaat mee naar Stonehenge, waar ik onverwacht geraakt ben. Omdat de plek ontheiligd is door milieuactivisten die er oranje leuzen op spuiten. Omdat er een toeristische attractie van is gemaakt en weinigen nog weten wat hier ooit plaats vond.

De appel is er getuige van als we in het restaurant Queen of Cups als koning en koningin worden binnengehaald.

Op 21 juni ligt de appel naast me in het gras als we samen de zon zien ondergaan op de heuvel van de Glastonbury Tor. De Tor is die avond getuige van een stoet van mensen die volgens eeuwenlange traditie de zon danken op summersolstice met trommels en gezang. Verkleed als elfjes, feeën, Vikingen, dier- en plantachtigen verbinden de inwoners zich met de aarde, met hun geschiedenis en met de magische wereld van Avalon. Een wereld, die bestaat als je maar wilt zien.

Ik ben er stil van. Zie ik door de nevelen heen? Wordt Glastonbury voor even Avalon als het mij laat zien en ervaren dat we allemaal verbonden zijn met alles en iedereen? Dat magie bestaat?  

Ik zet mijn tanden in de appel en kijk naar de zon die langzaam verdwijnt achter de horizon.

 

Ik heb interesse