Heilige drempels

Ik heb iets met drempels. Altijd gehad. Momenten waarop het oude niet meer klopt en het nieuwe zich nog niet helemaal laat zien. Tussenruimte. Overgang. Ik heb ze herkend in mijn eigen leven: wisselingen van koers, innerlijke verschuivingen, grote keuzes die voelden als oversteken naar iets wat ik nog niet kende. Steeds weer bracht het me dieper bij mezelf.

De drempel heeft iets magisch. Er is altijd de angst om achter te laten. De drempel vraagt overgave om de stap te wagen. Het vertrouwen in de mogelijkheid dat er iets beters komt. Hoe meer je drempels over gaat, hoe fascinerender. In het onbekende ligt een stuk van jezelf verborgen dat je tot dan toe nog niet zag. Dat je completer maakt. Zicht geeft op onbegrensde groei.Ik ben steeds meer gaan zien dat zulke drempelmomenten heilig zijn. Niet makkelijk, wél wezenlijk. Dat ze gezien en begeleid mogen worden. Dat het samen mag.

Dat is wat ik doe. Transitiewerk. Als gids. Als spiegel. Als metgezel. De wethouder die nu thuis zit, de jongere die paniekaanvallen heeft en de ondernemer die het even niet meer weet. De vrouw met de uitgestelde rouw en de man die lijdt onder het verbroken contact met zijn dochter.

Op papier lijken het verschillende dingen. In wezen is het steeds dezelfde beweging: durven oversteken. De drempel over. Thuiskomen bij jezelf, op het moment dat het ertoe doet. Dat is wat ik doe. En als jij op zo’n drempel staat, wees welkom!