Deze website maakt gebruik van cookies

Door gebruik te maken van deze website, geef je aan akkoord te zijn met het gebruik van cookies.

Sluiten
Blog

Weg is de weg

30 januari 2024

IMG 7763

Soms gebeurt er iets, waardoor je pad onbegaanbaar wordt. Het pad, dat je dacht te lopen, is verdwenen. De plek, waar je naartoe dacht te lopen, is niet meer zichtbaar. De weg is weg. En je loopt in verwarring terug. Op zoek naar een nieuw, een ander pad. De natuur is als het leven. Niets is zeker. Al denken we van wel. We denken dat we kunnen vasthouden. Maar ons leven is als de seizoenen. 

Ik loop als het even kan dagelijks door het prachtige natuurgebied achter mijn huis. Ik loop er mijn vaste rondje. Over een pad langs de rivier, door het grasland, een stukje dijk en over het asfalt terug. Als ik stevig doorloop, ben ik in zo'n drie kwartier weer thuis. Dat lukt soms, maar vaker niet. Ik zit graag even aan het water of ik laat me ophouden door iets dat me de tijd doet vergeten. 

Elk seizoen heeft zijn charme. Dat ervaar ik steeds meer. Hoewel van jongsaf aan de lente mijn voorkeur heeft, zie ik nu ook de bloeikracht van de zomer, de heilzame inkeer van de herfst en de levenskrachtige diepte van de winter. Vandaag staat mijn natuurgebied onder water. Het pad dat ik altijd loop, is verdwenen. De weg is weg. Ik loop en kijk en zie hoe de ingang van mijn pad met een bord en een rood-witte afrastering dicht is gemaakt. Verboden te betreden. Verderop is een ander pad met hoge kaplaarzen nog te belopen, maar onduidelijk is hoe diep het water daar is.

Ik bedenk hoe metaforisch dit schouwspel is voor het leven. Soms gebeurt er iets, waardoor je pad onbegaanbaar wordt. Het pad, dat je dacht te lopen, is verdwenen. De plek, waar je naartoe dacht te lopen, is niet meer zichtbaar. De weg is weg. En je loopt in verwarring terug. Op zoek naar een nieuw, een ander pad. De natuur is als het leven. Niets is zeker. Al denken we van wel. We denken dat we kunnen vasthouden. Maar ons leven is als de seizoenen. 

We hebben te zaaien, te bouwen, te groeien, te hechten, te oogsten en weer los te laten. We hebben elk seizoen te leven, niet slechts één of twee. Van het omarmen tot het rouwen. Van het dankbaar ontvangen tot het wachten op het nieuwe dat ontkiemt. We hebben continu nieuwe wegen te vinden. Te ervaren hoe diep het water is en ons niet te snel laten afremmen door een bord dat ons weigert. Verandering biedt kansen, maar ook grote verwarring en intense pijn. Als de weg weg is, dan is er niet zomaar een nieuwe weg.

Ik loop langs het water en denk aan mijn werk als coach. Dit is wat ik doe. Meelopen langs het water van het leven van de coachee naast mij.. Soms is de weg weg. Soms is er een kruispunt of leidde de genomen afslag tot een hobbelig karrenspoor. Als ik verder loop en ik geniet van de kwetterende watervogels, ontwaar ik tussen de bomen ineens een hert. Ik glimlach en denk terug aan een gesprek wat ik laatst had met een jonge vent. Waarom zou iemand coaching vragen en een hulpvraag stellen? vroeg hij. Wat ziet zij wat ik niet zie? En Is het niet veel leerzamer dingen zelf uit te vinden?

Ja, ik geloof in zelfstandigheid en eigen kracht. Toch kan het stellen van een hulpvraag een katalysator zijn in je leerproces. Ik zie het stellen van een hulpvraag áls eigen kracht. Soms is één sessie genoeg en help je jezelf sneller in je kracht te komen. Tenslotte zien twee altijd meer dan één. Ik kijk naar de plek tussen de bomen. Het hert is alweer verdwenen. De weg is weg, maar overal zijn tekenen van leven. Als je er oog voor hebt tenminste. 

Ik heb interesse